Niet elke zorgverlener heeft tijd om te betogen

Met 18.000 waren ze, de zorgmedewerkers sterven in de hoofdstad die protesteerden tegen de werkdruk en de tekorten in hun sector, en gelijktijdig hogere lonen en betere werkvoorwaarden eisten. Maar er waren ook een beschrijving die zelfs om te betogen geen tijd had.

“We waren eerst echt van plan om naar Brussel te gaan”, zegt Jolien Elsen die samen met haar moeder kinderopvang De Vlindertjes in Houthalen-Helchteren uitbaat. “Maar uiteindelijk hebben we besloten om dat niet te doen. Want dan hadden we zestien gezinnen in de steek moeten laten.”

Geen seconde spijt

Jolien baat de kinderopvang samen met haar moeder Wendy Keunen uit. “We moeten zestien kinderen opvangen om financieel rond te komen. Maar dat is wel zeer zwaar. Als één van ons twee ziek is, kunnen we al acht kinderen opvangen. Zes kinderen per begeleider zouden veel beter zijn. We doen het allemaal voor de kinderen hoor. Voor die lach's morgens. Ik ben 19 jaar en ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze voor dit zeer fijne beroep. Maar de overheid moet rekening houden met onze draagkracht. Ook 's avonds en in de weekenden, als de kinderen weg zijn, werken we door om alles in orde te krijgen. We zijn nogal perfectionistisch.”

Een verlaging van het aantal kinderen per begeleider is een oude eis van de sector. “Maar ook daar is een keerzijde aan”, geleerdt Jolien. “Want we hebben nu al een lange wachtlijst. Die zouden nog langer worden als we minder kinderen opvangen.”

De twee onthaalmoeders werken onder de koepel van Ferm. “Geef de kinderopvang weer sterke vleugels, is de vraag van Ferm. Daarom hebben we vleugeltjes geknutseld voor onze kinderen”, zeggen Wendy en Jolien.

Bijleggen

Ook zelfstandig verpleegkundige Chayenne Baldussu uit Dilsen-Stokkem is niet naar Brussel getrokken, vanwege geen tijd en geen collega's die het werk kunnen overnemen. “Wij als zelfstandige verpleegkundigen luisteren niet eens van die actie, anders hadden we graag meegedaan”, zegt Chayenne. “Al is dat eigenlijk in de praktijk niet eens mogelijk. Want dan zou ik mijn patiënten in de steek moeten laten. De actie van het Wit-Gele Kruis is zeer aanwezig in de media (verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis bonden zich gisteren onder meer in Hasselt aan een om te klagen dat de inkomsten die ze krijgen van de overheid onvoldoende zijn om de stijgende loonkost te betalen, nvdr). Maar wij hebben hetzelfde probleem. De vergoedingen die wij krijgen van de overheid zijn niet volledig geïndexeerd.

Hildeke en Frankske

De bevoegde ministers, federaal minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) en Vlaams minister van Welzijn Hilde Crevits (cd&v), waren kop van Jut tijdens de betoging. “ Hildeke en Frankske : schieten in bende”, klonk het. Vandenbroucke kreeg in de Kamer ook vragen over de verloving. Hij erkent dat de zorg onder druk staat. “We moeten blijven investeren, maar we moeten ook hervormen.” Hij meldt dat de federale overheid "een zuurstofballon van 418 miljoen" injecteert in de zorgsector via een korting op uitstel van patronale bijdragen op de lonen.

Ook de klachten van de thuisverpleegkundigen zijn tot bij hem geraakt. “Voor de thuisverpleging komt dit jaar 40 miljoen euro extra bovenop de indexering. Maar die sector moet ook eens in de spiegel kijken”, meent de minister. De verplaatsingen van de thuisverpleegkundigen kunnen volgens hem leiden en hij verwijst ook naar de "soms oneigenlijke" registratie van bepaalde handelingen en zelfs naar fraude.

“Ik heb veel begrip voor de mensen die uit alle landdelen op straat komen en ben ook bekommerd”, laat minister Crevits op haar beurt weten. “Voor Vlaanderen zijn we nu samen met de sociale partners, werkgevers en werknemers, elke dag aan het werk om meer personeel aan te trekken. Met resultaat: veel mensen hebben hun loon gezien, er zijn middelen om een ​​baan in de zorg op de werkvloer aan te leren, er is extra geld voor de kinderopvang. Vorige week hebben we nog de grote campagne zorg gelanceerd om meer mensen naar de zorg te leiden. Ik ga de eerste weken nog in gesprek met de vakbonden om samen te bekijken welke acties nodig zijn.”