Om mensen met zwaar medische kosten te beschermen, is decennia geleden in het kader van de sociale zekerheid de maximumfactuur (MAF) in het leven geroepen op federaal niveau. De maatregel beperkt de jaarlijkse medische kosten voor gezinnen tot een plafondbedrag. Die kosten gaan bijvoorbeeld over het remgeld dat mensen betalen na een medische consultatie of bij de aankoop van geneesmiddelen. Sinds de zesde staatshervorming zijn enkele gezondheidsdomeinen naar Vlaanderen overgeheveld. Om ervoor te zorgen dat ook regionale remgelden mee opgenomen worden in de berekening, hebben de bevoegde ministers van Volksgezondheid een akkoord gevonden om een interfederale maximumfactuur uit te werken.
Het akkoord zal voornamelijk voor mensen in de revalidatieziekenhuizen of in één van de Vlaamse revalidatieovereenkomsten een aanzienlijk financieel verschil maken, zoals bijvoorbeeld voor mensen met MS. Doordat alle regionale remgelden verbonden aan het revalidatieziekenhuis nu ook opgenomen zullen worden in de tellers van de maximumfactuur, zal het veel minder lang duren voordat zij hun maximumplafond bereiken. Zonder het akkoord zouden zij de regionale remgelden zelf ten laste moeten nemen, doordat de overgangsregeling met de federale regering eind dit jaar afloopt.
Minister Hilde Crevits reageert tevreden: “Met dit historisch akkoord beschermen we duizenden kwetsbare patiënten in Vlaanderen tegen een hogere factuur. We zorgen ervoor dat de kosten bij hun ziekte niet onmenselijk hoog oplopen. Ik ben tevreden dat we mensen nu zekerheid kunnen bieden. Er is lang gewerkt aan dit akkoord, het is een belangrijke stap vooruit voor Vlaanderen. Ook voor mensen met chronische aandoeningen hebben we nu specifieke afspraken kunnen maken. Zo kan het forfait voor chronisch zieken een verschil betekenen van 700 euro op jaarbasis.”
Minister Frank Vandenbroucke: “De maximumfactuur zorg ervoor dat honderdduizenden mensen in dit land, of je nu rijk bent of arm, of je ernstig ziek bent of leeft met een chronische aandoening, niet diep in hun portemonnee moet tasten om gezondheidszorg te betalen. Het mag niet zijn dat een nieuwe verdeling van bevoegdheden (door staatshervorming) de bescherming door de maximumfactuur vermindert en patiënten op kosten jaagt. Ik ben dan ook verheugd dat we met dit akkoord een probleem oplossen dat al lange tijd aanmodderde en de beschermingen van patiënten in dit land verzekeren. Dit akkoord bewijst tot slot dat samenwerking mogelijk is, dat samenwerking nodig is en dat samenwerking loont.”
